De regen klettert op m’n bus. Ik sta geparkeerd vlakbij het meer van Lourdes en het lijkt alsof God al zijn regenwolken heeft opgespaard en in een stortvloed boven mijn camper leegt. – wat niet waar is, want het regent al dagen. Maar deze avond voelt anders.
Ik lig al uren te lezen met het getik als achtergrond muziek. Wachtend tot de regen stopt of tot ik genoeg moed heb verzamel om de wenende hemel te trotseren. De thee in mijn blaas tikt bijna net zo hard als de druppels. Het is tijd.
Glurend schuif ik het gordijntje opzij om te kijken of ik in de tussentijd wildkampeer-buren heb gekregen. Maar het is donker.
Geen lantarenpaal te bekennen. Noch de maan. De silhouetten van de bomen zijn met moeite te onderscheiden van de open plekken waartussen ik m’n bus parkeerde.
Een gevoel bekruipt me waar ik liever niet mee bezig ben. Het ‘wat als..?’ Gevoel. Het geluid van de regen is zo alles overheersend dat ik eigenlijk niks anders hoor dan dat. Het gedreun klinkt als een bozige mensenmassa rondom mijn bus.
Wat als…
Wat als er vannacht iemand is?
- dan zitten mijn deuren op slot.
Wat als er echt iets is?
- dan rij ik weg
Wat als ik beslopen word terwijl ik er vannacht uit moet?
- dan stomp ik diegene zo hard op z’n bek dat ie het afleert.
Wat als…
Al deze gedachtes niet van mij zijn?
Een paar dagen terug stond ik geparkeerd op een luchtplaats langs de snelweg. Ik had zojuist de Spaans-Franse grens gepasseerd. En ik had er zin in. De zon scheen. Ik sprak hier een beetje de taal en ik was onderweg om m’n oma te verrassen in Lourdes. Terwijl ik koffie zet knoopt een man een praatje aan. Na twee zinnen gewisseld te hebben vraagt hij of ik alleen reis, wijzend naar mijn camper. ‘Oui’ zeg ik lachend.
‘Och, maar ben je niet bang? Dat is gevaarlijk als mooie vrouw alleen.’
Tot zo ver mijn goede humeur.
Dit is niet de eerste keer dat ik zo’n opmerking krijg. Vast ook niet de laatste. Waarom is angst bijn altijd de invulling van mijn onderneming? Waarom is reizen voor vrouwen gevaarlijk? En waarom moet iemand erbij benoemen dat ik mooi ben?
Het feit dat deze beste man eigenlijk net iets te dicht bij me komt staan om dit te zeggen, maakt me banger voor hem dan voor welke donkere plek in de natuur dan ook. Ik ben angstig voor de denkbeelden van mannen die het nodig vinden dit soort goedbedoelde maar ongevraagde opmerkingen te maken.
‘Bon voyage’ was een perfect antwoord geweest. Of ‘Wat tof. Zoiets zie ik mijn *noemt vrouwlijk familied* ook wel doen!’. Of iets in die trant. Wees creatief zou ik zeggen.
Want wat als…
De angsten van anderen de stemmen in mijn hoofd aan het worden zijn?
Stemmen die de regendruppels overtreffen. Die me kleinhouden in het donker terwijl ik het heel bewust opzoek. Die me krampachtig in bedwang houden terwijl ik hier eindelijk naakt door de regen kan dansen – mocht ik dat willen.
Wat als…
Ik nu gewoon ga slapen, luisterend naar de druppels, genietend van de duisternis van de nacht.
En wat als… ik morgen dan wakker word aan het meer van Lourdes. Helemaal alleen. Om als mooie vrouw ongestoord een ochtend duik te nemen.
Wat als…
Dat voor de verandering het beeld is wat we meegeven aan vrouwen, aan de nacht, aan de storm.
Je bent veilig.
Wat mooi geschreven!! Dankjewel 🙂