De Camino de Santiago; een pelgrimstocht van honderden kilometers lang. Zelf liep ik de laatste 200 kilometer van de Camino de Santiago, met als eindbestemming de heilige stad Santiago de Compostella. Een schitterende pelgrimstocht, maar ook intens zwaar, zowel fysiek als mentaal. In deze blogreeks neem ik je mee in mijn ervaring. Dag 9:
Bijna alle 50 pelgrims vertrekken in de vroege ochtend om hun laatste tien kilometer naar Santiago de Compostella te lopen. Wij stellen het moment uit, al is het maar voor een uurtje. Ik schiet wat beelden voor m’n film, want dat heb ik de afgelopen dagen niet echt gedaan. Plak vervolgens de benodigde pleisters weer op mijn voeten en stap voor de laatste keer in mijn wandelschoenen. Mijn tenen protesteren.
Aangezien ik aardig mank loop, ga ik alvast vooruit. Ik wil de rest van de groep niet ophouden en het lijkt me mooi om samen in Santiago aan te komen. Het laatste stuk is zeker niet het mooiste. Ik loop over asfaltwegen, tezamen met tientallen andere pelgrims. Langs de kant van de weg staan souvenirkraampjes en ongezellige barretjes. Het voelt een beetje als een misplaatste avondvierdaagse.
Moeizaam strompel ik de heuvel op. Wanneer ik een laatste blik achterom werp, zie ik dat Sanni, Daniel, Isaac en de andere van de Primitivo Family mij al bijna ingehaald hebben. Dat ging snel. We lopen een stukje samen op, maar na ongeveer een kilometer merk ik dat ik de rest alsnog ophoud. Iets zit er niet goed bij mijn teen en hoewel het nog maar een paar kilometer is, doet iedere stap zoveel pijn. Ik zeg dat ze verder moeten lopen en dat ik ze later wel zie.
De laatste bar voor Santiago
Zittend op de stoep baal ik flink. Hoeveel verzachtende pleisters heeft een teen nodig? Het wordt er niet minder op en ik besluit dat ik door de pijn heen moet bijten. Ik stap stevig door in de hoop de andere in te halen.
Inmiddels ben ik al in de buitenwijken van Santiago. De gemoedelijke sfeer die ik eerder op de camino ervoer, merk ik hier niet echt op. Maarja, deze mensen zien natuurlijk dag in dag uit honderden pelgrims passeren. In Amsterdam kijk ik ook niet meer op van een toerist, waar ik dat in het dorp van mijn ouders misschien wel zou doen.
Ik spot de groep Nederlandse pelgrims bij een café en zie tot mijn vreugd ook Isaac, Daniel en Sanni ertussen zitten. Blij plof ik neer op een lege stoel, dankbaar dat ze op me hebben gewacht om de laatste kilometer samen te lopen. Na een korte pauze lopen we samen verder. Ik iets sneller dan normaal, zij ietsjes langzamer.
Aankomst in Santiago de Compostella
In ons enthousiasme er bijna te zijn lopen we nog verkeerd ook. Een onheilspellende regenwolk hangt dreigend boven de stad, maar gelukkig komen we droog aan in het centrum van Santiago. Het centrum is gezellig. In de straten lopen pelgrims, scholieren, toeristen en locals. We volgen de muziek. Een doedelzakspeler verzorgd schele klanken die over het plein voor de kathedraal dwalen. Het geeft een betoverende sfeer.
De sfeer op het plein is sowieso betoverend. Al eeuwen lang komen mensen van heinde en verre hier naartoe. Mensen lachen en vallen elkaar in de armen. Anderen zitten op de grond en bewonderen het plein. Vele foto’s en selfies worden er gemaakt. Een enkeling laat tranen de vrije loop. Het is een mengeling van bijzondere emoties, mensen en prestaties, die hier op dit plein, voor de kathedraal van Santiago de Compostella, samenkomen.
En ik ben trots dat ik er tussen mag staan!
Lees meer over mijn ervaring op de Camino de Santiago:
– Dag 1: de start van mijn pelgrimsreis
– Dag 2: wanneer de regen maar niet stopt
– Dag 3: de Camino voorziet
– Dag 4: grenzen leren respecteren
– Dag 5: vriendschappen in een natte kroeg
– Dag 6: ondraagelijke pijn op de Primitivo
– Dag 7: stapje voor stapje komt het einde in zicht
– Dag 8: leegte gevuld met nachttranen
– Film: Snapshots to Santiago de Compostela
