Camino de Santiago: vriendschappen in een natte kroeg

De Camino de Santiago; een pelgrimstocht van honderden kilometers lang. Zelf liep ik de laatste 200 kilometer van de Camino de Santiago, met als eindbestemming de heilige stad Santiago de Compostella. Een schitterende pelgrimstocht, maar ook intens zwaar, zowel fysiek als mentaal. In deze blogreeks neem ik je mee in mijn ervaring van de Camino de Santiago. Dag 5:

Wanneer de wekker gaat word ik zonder pijn wakker. Vol goede moed verpak ik mijn tenen in blaarcondooms en doe ik mijn nieuwe kniebraces om: time to hit the road again. Het is nog erg donker, maar het is droog en dus besluit ik mijn weg uit de stad Lugo te zoeken.

Ik heb nog maar net mijn weg naar de stadsmuur gevonden of de eerste regendruppels vallen al omlaag. Zachtjes tikt de regen op m´n capuchon. Alleen pelgrims zijn wakker op dit tijdstip. En de medewerkers van de koffiezaakjes waar de meeste pelgrims in alle vroegte koffie drinken. De hoteleigenaar had me gewaarschuwd dat het 10 kilometer wandelen zou zijn naar het eerste café. Vandaar dat er zoveel mensen in de cafés aan de rand van de stad blijven hangen. Ik besluit door te lopen.

Door mijn rustdag in Lugo loop ik nu over de Camino Primitivo in plaats van de Camino del Norte. Een andere weg, maar met dezelfde eindbestemming: Santiago de Compostella. Waar ik alle bergen op de Camino del Norte al overwonnen had, blijkt dat bij de Primitivo nog niet het geval. De bergen strekken zich voor me uit en verhullen zich langzaam in overtrekkende regenwolken.

Een selfie tijdens een drinkpauze

Een oranje quasimodo in de regen

Wederom natte sokken

Kilometers achter elkaar kom ik niemand tegen. Ergens begin ik te denken dat ik misschien verkeerd ben gelopen, maar toch kom ik zo nu en dan de welbekende camino richtingaanwijzer tegen. Eentje vertelt me dat het nog 93 kilometer naar Santiago is en dus stap ik door.

De eerste vijf kilometer zijn prima te doen. Daarna worden mijn sokken langzaam weer sompig en mijn broek doorweekt. Ik denk dat de watercoating van mijn schoenen is afgespoeld. Hopeloos is het. Ik ben dan ook erg blij met de oranje poncho, die houd mij en misschien nog wel belangrijker, mijn camera, droog.

Het pad waar ik loop is saai. Het liefst zou ik vrienden bellen om de tijd te doden, maar ik heb geen bereik, en dus zit er niks anders op dan stug doorlopen. Na een kilometer of tien kom ik eindelijk aan bij een café waar een elektrisch kacheltje de ruimte verwarmt. De ramen zijn beslagen van de natte pelgrims die er schuilen.

Vriendschappen op de Camino Primitivo

In m’n eentje drink ik thee aan een vierpersoonstafel wanneer er een groep van drie doorweekte pelgrims binnenkomt. De Zwitserse Daniel, de Franse Isaac en de Noorse Sanni schuiven bij me aan. Ze hebben elkaar tijdens het lopen van de Camino Primitivo ontmoet en lopen nu al ruim een week samen.

De regen houdt maar niet op en dus bestellen we meer drinken. Een kop thee voor mij, een fles wijn voor de rest. Daniel legt een Zwitsers kaartspel uit en terwijl we onze kleren en schoenen voor de kachel proberen te drogen, spelen we spel na spel, hopende opdat de regen stopt.

natte spullen drogen op de kachel in het café

Een poging onze schoenen, broeken en sokken te drogen

Een Zwitsers kaartendeck

Wanneer de fles leeg is, onze kleren iets minder nat en de middag zo goed als om, besluiten we samen door te lopen naar de volgende herberg. Het is koud om de deur uit te stappen in onze natte spullen, maar er zit niets anders op. In een flink tempo lopen we door mooie bospaadjes die langzaam zijn veranderd in een modderpool. Mijn twee blauwe wandelstokken houden me wederom overeind.

Dit drietal waarmee ik loop is super gezellig. Tien kilometer vliegen en voor we het goed en wel doorhebben stuiten we op een herberg . De rest wil eigenlijk doorlopen naar de volgende, maar ik vind deze ver genoeg. Het is al gaan schemeren en alles is doorweekt en koud. Uiteindelijk is iedereen gelukkig blij met de warme douche en maaltijd die we in deze herberg aangeboden krijgen.

In de hoek van de kamer brandt een kachel waarop kastanjes worden geroosterd. Een heerlijke snack voor bij het lopen. De hoek wordt bezet door een groep Spaanse pelgrims die me te hulp schieten wanneer ze me zien stuntelen met het opensnijden van de kastanjes. Op dit soort momenten zou ik willen dat ik Spaans sprak. Na een laat avondmaal kruipt iedereen z’n nest in, klaar voor een snurkconcert op de slaapzaal van 15 man.