Een ode aan het leven, hier in Amsterdam

Eventjes, een ode aan het leven, om stil te staan bij hoe mooi het is. Om waardering te krijgen voor het kleine en voluit de lachen bij het grote. Het vanzelfsprekende even te laten voor wat het is en aandacht te geven aan dat wat vaak vergeten wordt. Een ode aan het leven, met kleine geluksmomentjes hier in Amsterdam. Met kleine momentjes waarvan mijn hart een sprongetje maken en mijn mondhoeken krulden.

Zoals die ene keer dat ik die headbangende jongen op de fiets voorbij zag razen. Het verkeer reflecteerde in zijn zonnebril terwijl zijn bos krullen wild in de wind danste. Of die mevrouw, waarvan haar t-shirt net iets te laag was uitgesneden. Maar wat maakt het uit? Zij blij, die man die er tegenover zit ook. De meneer die je een fijne vakantie wenst zonder dat je hem echt kent, maar je weet dat hij het oprecht meent.

De zonnestralen die door de bomen heen een weg vinden en het gras net even wat groener laten lijken. Het beeld dat de glazen van je zonnebril je voorschotelen, alsof je door een filter het leven bekijkt.
De mooie gebouwen die je passeert opweg naar een afspraak.

Een eenzame fietser in de ochtendgloren op de dijk langs het Amsterdam-Rijnkanaal

De hordes fietsers die het groene stoplicht nog halen door flink door te trappen. En de enkeling die de verkeersregels aan zijn laars lapt en het rode licht snel passeert. Auto’s toeteren. De tramconducteur die blij zijn tas in pakt omdat zijn dienst erop zit. Die paar exotische woorden die je verstaat uit een gesprek in een verder volstrekt vreemde taal. Toeristen die wegspringen als je ze waarschuwt met je fietsbel.

De mevrouw in kleurrijk groen, die danst op de deuntjes van de contrabassist op het Leidseplein. Hij neemt haar applaus met een lach van oor tot oor in ontvangst, buigt ongemakkelijk en slaat de noten van het volgende lied aan. Laten we allemaal eventjes dansend door het leven gaan. De man met zijn Engelse Buldog, die stoer door het Vondelpark loopt. Muziek schalt uit de speakers van zijn rugzak. Hoewel hij nors kijkt weet ik zeker dat hij geniet van de beat.

De bouwvakker die eventjes stopt met zijn werkzaamheden om half acht s’ochtends, zodat jij over het kleine stukje stoep verder kunt rijden opweg naar je werk. Die leuke jongen die een boek leest in het ov. Opgaat in de letters van een fictief verhaal. De wereld om hen heen eventjes vergeet, en dat niet eens digitaal.

Zonsondergang vanaf mijn balkon

De kleuren van de lucht die over Amsterdam schijnen bij de ondergaande zon. Ik geniet keer op keer, zes hoog, met een kopje thee op mijn balkon. De vrijheid van nachtelijke fietsritjes naar huis, waarbij de rust is wedergekeerd in de stad. De bootjes die door de grachten varen. De graffiti op de skatebaan die ik dagelijks passeer.

De Universiteit van Amsterdam, die ik voor de laatste keer dit collegejaar verlaat. De picknick in het Oosterpark, om samen met vrienden de vakantie in te luiden. Dat nieuwsgierige kleine jongetje, die steeds iets dichter bij onze groep durft te komen. Het meisje dat verwonderd tegen haar moeder roept: ‘kijk een skateboard’, terwijl ik op mijn longboard voorbij schiet.
De vakantie, die nu echt begint.

Dit is een ode aan het leven en ik lach het toe met een vage grijns. Want het leven is een feestje voor hen die genieten van de kleine dingetjes. Wat bezorgt jouw dag een lach?

ps. Lees je dit op je mobiel? Doe hem dan voor even in je tas of broekzak en kijk op je heen. Mag je me daarna in een reactie hieronder (of persoonlijk!) vertellen wat voor moois je allemaal hebt gezien! (: