Het miezert zachtjes in de nog donkere straten van de Parijse wijk Montreuil. Ik loop doelgericht naar de metro, die me naar de trein brengt, die me op zijn beurt naar de andere kant van Frankrijk zal brengen. Mijn weekend in Parijs is omgevlogen en ik haast me voor de trein naar Bordeaux.
Voor ruim zes weken ga ik met de bus, de trein en te voet door Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië reizen. Mijn eerste bus bracht me naar Parijs, of specifieker gezegd; naar Lies. Een vriendin die ik via mijn studie ken en die nu een master filosofie in de Franse hoofdstad doet.
Dansend op reis
Hoewel ik er al een lange reisdag op heb zitten, brengt Lies me de eerste avond naar La Gare, een oud spoorhuis wat dienstdoet als jazzcafé. Het voelt alsof we een warme huiskamer binnenstappen. Het podium is bedenkt met Perzische tapijten. Ook de muren rondom het podium en het plafon erboven hangt vol versleten, rode tapijten. Het siert de verder kale ruimte.
De zangers van de Marokkaanse band Sarab zingt in haar moedertaal woorden die ik niet versta, maar waarvan de betekenis voelbaar is in m’n hele lijf. De bas trilt in mijn hart. De drummer danst achter zijn toestel. De pianist en trombonist richten hun blikken geconcentreerd op het bewegende publiek. Bij sommige nummers wordt er een oud-speler (lees: Arabische gitaar, geen oud bandlid) uitgenodigd op het toch al zo krappe podium. We luiden dansend mijn reis in.
La Gare Jazz: dagelijks geopend, dagelijks live muziek. Bekijk het programma op hun Facebook. Adres: Avenue Corentin Cariou 1
Wandelen over verlaten spoorlijnen
Wanneer de volgende dag de zon langzaam door de wolken breekt gaan we op pad naar La Petite Ceinture, een verlaten spoorlijn van zo’n 30 kilometer rondom Parijs. Lies kan me hier van alles over vertellen, aangezien ze voor haar eindpresentatie voor antropologie onderzoek deed naar de interactie met dit stuk spoor. Speciaal voor We are the Earth schreef ze er ook een gastblog over.
Lees ook: La petite ceinture: een stukje ‘niemandsland’ in Parijs
Na kilometers slenteren in een stukje niemandsland, laten we het spoor voor wat het is en slenteren verder in de bewoonde wereld. Parijs is een bijzondere stad. De stad van de liefde voor buitenlanders, maar voor de mensen die er wonen lijkt het meer de stad van gebroken dromen en (nog) levende ambities. Die twee leven naast elkaar. Het leven is er snel. Mensen haasten zich door de ondergrondse metrogangen. Daklozen bedelen om geld.
We wandelen door Lies haar favoriete buurt, Belleville, waar ze enthousiast vertelt over een straat waar me in eerste instantie niet zoveel aan opvalt. Deze straat representeert wat Lies zo aantrekt aan Parijs; de samenkomst van oud en nieuw en de samenkomst van culturen. We wandelen er doorheen op weg naar de Notre Dame die een paar weken geleden in brand stond. Vandaag staat ze in de stijgers. Het is een treurig aangezicht.
Joods Nieuwjaar
Op mijn laatste dag in Parijs is het Joods Nieuwjaar. We pakken de tram naar Montreuil, waar Lies haar vriend woont. Esha is Joods en heeft ons uitgenodigd dat samen met wat vrienden te komen vieren. Het is een avond vol overheerlijk eten en Franse gesprekken die ik voornamelijk niet volg. Het was een fijne avond. Een fijn weekend.
Wanneer ik de volgende ochtend de metro uitstap en naar het treinstation loop, is de zon opgekomen. Welkom in het Joodse 5780. Volgende stop: Bordeaux.