Terwijl ik door mijn vakantiefoto’s van Griekenland van afgelopen zomer scrol, realiseer ik dat het al veel te lang geleden is dat ik echte reisverhalen heb gedeeld: iets waar We are the Earth mee begon. Daarom vandaag een kort verhaal van een bijzondere ontmoeting, verteld als herinnering aan die ene foto.
Terug naar Griekenland, juli 2017…
Ik trek de deur van het appartement van mijn Chouchsurfhost in Ioannina achter me dicht, trek de heupriem van mijn backpack strakker en stap de al snikhete ochtendzon in. Het was een uur of negen en ik besloot te gaan liften naar de kustplaats Igoumenitsa, waarvandaan een ferry naar het eiland Corfu vertrekt. Google maps vertelde me dat het slechts een uur met de auto was; zo’n 80 kilometer richting het westen. Met een beetje mazzel zou ik tegen het middaguur een ferry kunnen nemen. Althans, dat dacht ik..
Ik at m’n ontbijt terwijl ik me een weg baande naar de rand van de stad. Eenmaal daar hoefde ik alleen een auto te vinden die mij mee wilde nemen en de goede kant op zou gaan. Makkelijker gedacht dan gedaan helaas. De snelweg bleek ver weg te zijn en al snel liepen er straaltjes zweet over mijn hele lichaam. Met de gedachte ‘wie niet waagt, wie niet wint’ stak ik mijn duim op en begon ik mensen aan te spreken bij het stoplicht in de stad (meestal werkt liften in een stad zelf niet).
Links de dierenarts en rechts de chauffeur
Een auto met twee oudere mannen erin stopte, ze konden me wel bij een geschikt kruispunt afzetten. Dankbaar nam ik plaats op de leren achterbank en vroeg ze waar ze heen gingen. Mijn topografie reikte alleen niet verder dan Athene, Thessaloniki en Corfu, dus ik knikte slechts beleeft bij hun antwoord.
De dierenarts en zijn chauffeur
Al snel had ik door dat het kruispunt dat ik voor ogen had, blijkbaar niet het kruispunt was waar zij aan dachten. Go with the flow, ik zag wel waar ik uit zou komen. Ik wilde immers avontuur en zo krijg je dat. Een van de mannen was een dierenarts in Zwitserland, waardoor zijn Engels erg goed was. Jaarlijks ging hij terug naar zijn geboorteland en ging daar vakantie vieren in dezelfde plek, zo’n 100 kilometer zuidelijk vanwaar we vertrokken.
Dankzij hun lift zag ik schitterende stukjes van de Griekse bergen en natuur. We hadden interessante discussies over duurzaamheid, vlees-eten en het leven an sich. Deze man had vroeger veel gelift en vond het leuk dat dat nu nog steeds gebeurde, al was hij – net als iedereen die me een lift gaf en mijn familie thuis – ongerust dat ik dat in mijn eentje deed (sorry pap, mam). De andere man, zijn chauffeur, sprak geen woord Engels, maar lachte af en toe vriendelijk.
Bij hun vaste spot stopte we voor ijskoffie, íets wat ik geprobeerd moest hebben wanneer ik in Griekenland was. De dierenarts stond erop, en dus nam ik met kleine tegenzin een ijskoffie, die uiteindelijk erg lekker bleek te zijn. We discussieerden nog even verder in de schitterende plek waar we gestopt waren. De krekels tjirpte, het riviertje naast ons spoelde rustig verder en de schaduw onder de mooie bomen was een verademing.
80 kilometer ten zuiden van mijn begin punt werd ik afgezet bij een kruising richting Corfu. De zon had inmiddels haar hoogtepunt bereikt en het was 40 graden toen ik bij een afrit van een snelweg opzoek moest naar een nieuwe lift. Gelukkig hadden mensen medelijden met me en werd ik relatief snel opgepikt. Vier liften, 163 kilometer en heel wat uren later kwam ik in de avond aan op Corfu (waar mijn aller vaagste reisverhaal so far zich afspeelt. Maar die houden jullie nog te goed!)
1 comment