Het zweet loopt in straaltjes over m´n lijf en ik denk steeds dat het vliegen of muggen zijn, maar de helft van de tijd sla ik naar mijn eigen zweetdruppels. Ik ben nog geen 15 minuten aan het lopen wanneer ik besluit m´n eerste rustmoment te houden. Dit beloven een paar zware uren te worden, denk ik bij mezelf, maar gelukkig is de regio Dhading schitterend.

Na ongeveer 5 uur in verschillende bussen vertoefd te hebben, kwam ik aan mij Kalidaha en de weg die mij naar Patle zou brengen; het dorp in het Dhading district waar ik in 2014 ruim twee maanden woonde. Vanwege de moesson periode rijden er geen bussen, al zeiden de dames in Kalidaha dat er over vier uur wel een bus zou komen. Daar wilde ik alleen niet op wachten. Vol goede moed begon ik mijn wandeling. Ik zou er in drie uur moeten zijn, maar ik weet niet of dat met een Nepalees wandeltempo drie uur zou zijn of met de mijne.

Rijstvelden in de bergen in Dhading

Het is warm, maar met een fris windje gelukkig. Toch heb ik na een half uur lopen het idee dat ik oververhit raak. Ik ben ook niks gewent met m’n Nederlandse benen. In de verte zie ik een herkenningspunt: twee grote bomen op de top van de volgende heuvel. Tijdens die ene keer dat ik eerder naar boven liep, liet een local ons een shortcut zien en hielden we pauze bij die twee bomen. Ik hield mezelf voor dat ik daar op de helft zou zijn, al had ik geen idee of dat ook echt zo was.

Stuiterend achterin een truck

Bij de eerste splitsing begin ik te twijfelen. Of de blubberweg omhoog volgen, of het steile paadje op naar boven, maar zou die naar de bomen leiden? In de verte hoor ik het gebrom van een motor en ik besluit te wachten om de weg te vragen. Niet veel later kwomt er al stuiterend een truck op me afrijden. Ik vraag de chauffeur de weg naar het dorp Patle en kom erachter dat hij of het dorp niet kent, of mij niet begreep. Een van de twee, ik gok het laatste. Wel ging de truck naar boven en ik mag achterin plaatsnemen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Een paar handen trokken me omhoog en ik neem plaats op een zak met meel. De motor bromt weer en we slipen en stuiteren verder over de met gaten en modder bezaaide paadjes.

Ik kan m’n lach niet inhouden; zit ik dan hoor. Achter in een truck in het mooiste regio’s van Nepal. Boven op de zakken suiker en ander etenswaar. Tussen de dozen met koekjes en frisdrank. Tussen de piepende kuikentjes en boven op een aantal gasflessen. Samen met nog 18 man stuiteren we alle kanten op achterin die truck. Een paar mensen stoten hun hoofd tegen de ijzeren zijkanten terwijl twee kindjes rustig liggen te slapen. Her en der stopen we even om wat spullen af te geven of mensen te laten uitstappen. De rit deed me denken aan de treinrit in Myanmar, waarin ik ook alle kanten op stuiterde. In tegenstelling tot toen, wist ik nu wel waar ik aan begin en duurt de rit ook maar een uur in plaats van 18 uur.

Welkom in Dhading

Tegen het einde van de middag komen we aan in Patle, mijn eindbestemming. Ik spring uit de truck en iemand rijk me mijn paraplu aan, die bij een van de hobbels uit mijn tas moet zijn gevallen. Ik ken de weg die ik wekenlang dagelijks liep nog al te goed en vind snel de weg naar huis. De geur van de natgeregende bergen en het koken op houtvuur geven met het gevoel van thuiskomen.

Lees meer dagboekverhalen van mijn tijd in Dhading en andere delen van Nepal!

achterin de truck opweg naar mijn dorp.

Home sweet home!