Geschreven: 30 oktober 2014
Hoe uiteenlopend kan een land zijn? Ik denk dat ik in het mooiste gedeelte van Nepal bevind! Denk? Ik weet het zeker. Patle is een klein dorpje in het district Dhading. Onvindbaar op de kaart, maar daardoor des te mooier. Hier vind je het echte, authentieke Nepal. Je zou haast denken dat je naar een ansichtkaart kijkt, maar het zijn echte bergen, echte natuur en echte mensen.
Marieke en ik wonen in bij aamaa (moeder), Sarala (ook wel didi genoemd, wat zus betekend), Bijaya (dai = broer, hij studeert in Kathmandu dus hij is er niet vaak) en de vader, maar die zien we ook niet zo veel. De huizen doen me denken aan die zoals je ze kent uit het Archeon. Lemen huisjes, waar gekookt wordt op een houtvuurtje en al het eten komt uit eigen tuin: lekker!
‘S ochtends en ‘s middags eten we pannenkoeken, roti of Dhal Bhaat, ‘s avonds krijgen we het laatste. Iedere keer hetzelfde, maar de smaak varieert enorm! Naast het ‘woonhuis’ staat een stal met buffels, ossen en geiten. Daarboven is de kamer van Didi. Aan de andere kant is een huisje waar onze kamers zich bevinden.
Toen we hier aankwamen was het Tihar festival in volle gang. Iedere dag wordt er iets anders vereerd: de koe, de kraai, de hond… De laatste dag is Baitika, de zus geeft daarbij haar broer (en de gasten, Marieke, ik en nog vier andere (ex-)vrijwilligers die er toen ook waren) een tika. Dat gaat gepaard met een aantal rituelen en heel veel lekker eten! Indrukwekkend om mee te maken.
Afgelopen maandag zijn we voor het eerst op het schooltje geweest. Ik vond het alles behalve leuk. Ik was moe, de leraren spraken amper tot geen Engels, de kinderen schreeuwde alles door elkaar en iedereen eiste je aandacht op. Marieke vertelde dat ik een art teacher was, dat vonden ze wel indrukwekkend hier: ik kreeg een stapel papier en een etui vol kleurtjes en werd meteen voor de klas gezet.. Uhm hallo, ik dacht dat de eerste week alleen meekijken was? Op een gegeven moment ben ik maar lekker bij de kids gaan zitten, de leraar dacht er veel te makkelijk over als je het mij vroeg.
De tweede dag was gelukkig al een stuk leuker! De drukte en chaos van het tihar festival was over, we hadden de leraren duidelijk gemaakt dat we eerst wilde meekijken, om te zien hoe de lessen hier gingen. Dus dat deden we. Ik heb het eerste uur achter in class 3 gezeten. Ze kregen Engelse les in het klokkijken. Ik snap nu waarom er in Nederland wordt gewerkt met een ‘vinger opsteken systeem’, die kennen ze hier namelijk niet. Wie het hardst roept wordt gehoord.. Toen het lesuur was afgelopen ging ik kijken waar Marieke was gebleven. Die stond class four het alfabet te leren, omdat er geen leraar was (normaalste zaak van de wereld hier). Ik nam achter in de klas plaats en keek vol bewondering hoe Marieke les gaf, en ze het ‘steek je vinger op systeem’ probeerde bij te brengen! Lekker bezig mariek!
Zoals jullie al merken zit het schoolsysteem hier iets anders in elkaar dan bij ons. Het is een klein schooltje, vijf klassen, met gemiddeld zeven kinderen per klas. De leeftijd varieert van 5 tot 11/12 jaar. Er zijn vier leraren, die amper Engels spreken, maar toch wel hun best doen om het de kinderen bij te brengen. Een schoolweek duurt van zondag t/m vrijdag. Class 1-2-3 bestaat uit een lokaal met een schoolbord, de kinderen zitten/liggen op de grond. In class 4 en 5 staan wel tafels en banken. Soms krijgen de kinderen in de lagere klassen een klap als ze iets fouts zeggen, wat ze precies verkeerd doen hebben wij nog niet begrepen.. De Nepalese taal is extreem moeilijk, maar we doen ons best!
Bij het avond eten vertelde Didi dat de school woensdag gesloten was vanwege een festival. Wij besloten daarom om donderdag ook vrij te nemen en voor een lang weekend af te reizen naar Pokhara. Met de local bus, wat ook weer een verhaal apart is. Maar daar vertel ik jullie nog wel over.
1 comment