Geschreven: 30 december 2014
De ochtend van kerstavond stond ik veel te vroeg te blauwbekken op het vliegveld. Nepal heeft wel even wat andere temperaturen dan Maleisië!
Valentijn arriveerde een dag later dan gepland, doordat hij wegens vertraging zijn overstap in Istanbul miste.. Maar na 2,5 maand kon die ene dag er ook nog wel bij.
De eerste twee dagen dwaalde we wat rond door Katmandu, aten we veel te lekker en vierde we kerst in een vreemd land, een land wat voor mij inmiddels als thuiskomen voelt.
Tweede kerstdag was het helemaal thuiskomen, ik nam Vaal mee naar mijn Nepalese familie, die in het mooiste gedeelde van Nepal wonen. De bus die ons de berg op moest brengen zat prop vol, dus we zaten gezellig, knus met 30 man op het dak. Over het smalle, vol met kuilen bezaaide zandweggetjes begon onze tocht naar boven. Door een keer vast te hebben gezeten in de modder en een keer motorpech, duurde het uiteindelijk allemaal wat langer dan gepland. Maar boven op de bus hadden we wel mooi uitzicht op de bergen en het dal. Voor donker kwamen we alleen niet aan in Patle, ons dorp en in het donker werd het wel wat moeilijker om takken en elektriciteitsdraden te ontwijken.
Eenmaal thuis stonden Marieke en Ama ons als op te wachten met een bord heerlijke dal bhat!
28 december was de allerlaatste keer dat ik naar mijn schooltje ging. Als bedankje voor het werk wat ik heb gedaan, kreeg ik een afscheidsceremonie. Ik had geen idee wat ik moest verwachten en Vaal vond het allemaal wel grappig, tot we doorkregen dat de ceremonie ook voor hem was.
We werden op twee stoelen neergezet en voor ons vormde de 30 kinderen een rij. Ram, het schoolhoofd, begon: ik kreeg een mala (bloemenketting), een khata (Witte afscheids-sjaal) en een tika (stip op je hoofd), daarna volgde vaal.
Toen alle leraren dit gedaan hadden, volgde de kinderen. Geweldig dat ze het vonden, lekker met poeder over onze gezichten smeren! We waren op het einde net twee clowns. Van de meeste kids kreeg ik nog meer mala’s of losse bloemen. Mijn nek hing op een gegeven moment zo vol dat het er niet meer bij paste..
Als cadeautje voor hen had ik de schoolfoto vergroot laten uitprinten en wat snoep mee genomen. Foto’s vinden ze geweldig hier!
Het was wel moeilijk om afscheid te nemen, omdat je weet dat je die kinderen nooit meer ziet. Van sommige vind ik dat niet zo erg, maar van andere ben ik heel erg benieuwd waar ze in hun leven staan over een aantal jaar!
Nog moeilijker vond ik het afscheid nemen van Ama en Maila, mijn Nepaleese vader en moeder. Hun gastvrijheid en liefde de afgelopen maanden was hartverwarmend. Wat hebben we veel afgelachen om taal barrières, maar soms zijn er geen woorden nodig om elkaar te snappen. Dit was zo’n moment, volgends mij hadden we het er allebei moeilijk mee. Pherie bhetola (tot de volgende keer) en dat was dat, gehuld in een bontkraag van bloemen nam ik afscheid van een plek en van mensen, waar ik meer om ben gaan geven dan ik van te voren ooit had durven denken..
Inmiddels zijn Vaal en ik aangekomen in Pokhara, waar het 16e street and culture festival aan de gang is. De hoofdstraat is afgesloten voor verkeer, restaurantjes verplaatsen hun boedel naar de straat, overal is livemuziek en dansen mensen. Van georganiseerde Nepalese dansvoorstellingen tot street battles. Hier blijven we nog even van al het moois genieten en oud en nieuw vieren, voordat we 1 januari terug gaan naar Katmandu voor onze laatste daagjes samen.
Ik wens iedereen een hele fijne jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2015!
