[:nl]Ik zit achter op de taximotor en een schitterend landschap schiet aan ons voorbij. De akkers lijken kleurrijke puzzelstukken, die precies op de juiste plaats zijn neergelegd. Vrouwen staan gerst te snijden en mannen spelen voetbal op een van de legen velden.
Ik ben onderweg naar de grotten in Pindaya, wat niet zomaar grotten zijn, maar een soort Mekka onder de Boeddha beelden. Pelgrims van over de hele wereld zijn als honderden jaren Boeddha beelden aan het achterlaten tijdens hun bezoek. Dit zorgt ervoor dat de grot inmiddels 8094 zeer uiteenlopende, maar tegelijkertijd ook zeer eentonige beelden bevat.
Na een half uur achterop de motor weet ik de bestuurder, die geen woord Engels spreekt, duidelijk te maken dat hij best wat harder mag rijden. Volgens mij brak dat het ijs, want bij het eten kwam er een poging van communicatie opgang, met behulp van de Lonely Planet. Ook ging hij mee de grotten in en ondanks de communicatiemogelijkheden, was het best gezellig. Hij leerde me om hoe ik voor Boeddha moest bidden en wilde overal thee drinken.
Van links naar rechts: Crazy man, vader, moeder, ik en mijn motor taxi chauffeur.
Die avond nam ik de nachtbus naar Yangon. Ik had mijn ticket gekocht bij een klein familiebedrijfje, waar wederom niemand echt Engels sprak. Toen ik s’avonds in hun winkeltje op de bus aan het wachten was, waren vader, moeder, zoon en dochter er. De zoon sprak een klein beetje Engels en was dus de vertaler tussen mij en de moeder, die heel graag een gesprek wilde aanknopen. Helaas is mijn burmees niet zo goed om dat te doen (lees: woordenschat van vijf woorden) het was een zooitje qua talen: Engels, burmees en handgebaren. Het werd nog erger toen er een ‘crazy man’ bij kwam. Ik mocht deze crazy man, met z’n Amsterdam muts wel. Hij sprak redelijk goed Engels en ook nog eens Nepali! Laat mijn Nepali nou een stuk beter en vloeiender zijn dan mijn Burmees.. De vader en moeder kwamen oorspronkelijk uit India, en spraken dus ook Hindi, wat overeenkomsten vertoond met het Nepalees. Het zooitje ongeregeld was compleet: ik sprak Nepalees met de crazy men, wat de vader en moeder leken te snappen, zij spraken vervolgens Hindi met mij, wat ik dan weer niet begreep, vervolgens vertaalde de zoon dat in het burmees of Engels, zodat de crazy men het weer in het Engels kon doorvertalen. We hebben heel wat afgelachen terwijl ik op m’n bus aan het wachten was en ze kwamen me allemaal uitzwaaien.
Na een busrit van 10 uur kwam in in Yangon aan, waar ik meteen in de bus stapte naar Hpa-an. Na 18 uur reizen was ik uitgeteld.. In Pha-an kwam ik weer een oude bekende tegen: de Italiaanse Silvia, waar ik een kamer mee deelden.
De vleermuizen
De volgende dag gingen we mee met een tour. Ik deelde m’n tuktuk met drie Duitsers en m’n Italiaanse roommate en we bezochten mooie tempels en indrukwekkende grotten, wederom gevuld met boeddha’s. De laatste grot was de bat cave. Dertig minuten lang was het een soort van gevecht welke vleermuis naar buiten mocht. Miljoenen vlogen er naar buiten en verspreide zich als zwermen beien in de vallende duisternis.
Voor de dag erna hadden we (de Italiaanse en Duitse vrouwen waar ik mee reis) wilde plannen om in een klooster boven op een berg te slapen, maar het bleef maar onduidelijk welke we nou precies moesten hebben.. Uiteindelijk hebben we de hele dag niks gedaan.. Wat ook wel eens lekker is 😉
We vervolgde onze reis naar Mawlamyine, het eerste stadje wat ik in Myanmar bezocht en overmorgen reis ik samen met de Duitse Daniella terug naar Thailand. Myanmar stond niet in de planning, maar wat ben ik blij dat ik hier heen[:en]Ik zit achter op de taximotor en een schitterend landschap schiet aan ons voorbij. De akkers lijken kleurrijke puzzelstukken, die precies op de juiste plaats zijn neergelegd. Vrouwen staan gerst te snijden en mannen spelen voetbal op een van de legen velden.
Ik ben onderweg naar de grotten in Pindaya, wat niet zomaar grotten zijn, maar een soort Mekka onder de Boeddha beelden. Pelgrims van over de hele wereld zijn als honderden jaren Boeddha beelden aan het achterlaten tijdens hun bezoek. Dit zorgt ervoor dat de grot inmiddels 8094 zeer uiteenlopende, maar tegelijkertijd ook zeer eentonige beelden bevat.
Na een half uur achterop de motor weet ik de bestuurder, die geen woord Engels spreekt, duidelijk te maken dat hij best wat harder mag rijden. Volgens mij brak dat het ijs, want bij het eten kwam er een poging van communicatie opgang, met behulp van de Lonely Planet. Ook ging hij mee de grotten in en ondanks de communicatiemogelijkheden, was het best gezellig. Hij leerde me om hoe ik voor Boeddha moest bidden en wilde overal thee drinken.
Van links naar rechts: Crazy man, vader, moeder, ik en mijn motor taxi chauffeur.
Die avond nam ik de nachtbus naar Yangon. Ik had mijn ticket gekocht bij een klein familiebedrijfje, waar wederom niemand echt Engels sprak. Toen ik s’avonds in hun winkeltje op de bus aan het wachten was, waren vader, moeder, zoon en dochter er. De zoon sprak een klein beetje Engels en was dus de vertaler tussen mij en de moeder, die heel graag een gesprek wilde aanknopen. Helaas is mijn burmees niet zo goed om dat te doen (lees: woordenschat van vijf woorden) het was een zooitje qua talen: Engels, burmees en handgebaren. Het werd nog erger toen er een ‘crazy man’ bij kwam. Ik mocht deze crazy man, met z’n Amsterdam muts wel. Hij sprak redelijk goed Engels en ook nog eens Nepali! Laat mijn Nepali nou een stuk beter en vloeiender zijn dan mijn Burmees.. De vader en moeder kwamen oorspronkelijk uit India, en spraken dus ook Hindi, wat overeenkomsten vertoond met het Nepalees. Het zooitje ongeregeld was compleet: ik sprak Nepalees met de crazy men, wat de vader en moeder leken te snappen, zij spraken vervolgens Hindi met mij, wat ik dan weer niet begreep, vervolgens vertaalde de zoon dat in het burmees of Engels, zodat de crazy men het weer in het Engels kon doorvertalen. We hebben heel wat afgelachen terwijl ik op m’n bus aan het wachten was en ze kwamen me allemaal uitzwaaien.
Na een busrit van 10 uur kwam in in Yangon aan, waar ik meteen in de bus stapte naar Hpa-an. Na 18 uur reizen was ik uitgeteld.. In Pha-an kwam ik weer een oude bekende tegen: de Italiaanse Silvia, waar ik een kamer mee deelden.
De vleermuizen
De volgende dag gingen we mee met een tour. Ik deelde m’n tuktuk met drie Duitsers en m’n Italiaanse roommate en we bezochten mooie tempels en indrukwekkende grotten, wederom gevuld met boeddha’s. De laatste grot was de bat cave. Dertig minuten lang was het een soort van gevecht welke vleermuis naar buiten mocht. Miljoenen vlogen er naar buiten en verspreide zich als zwermen beien in de vallende duisternis.
Voor de dag erna hadden we (de Italiaanse en Duitse vrouwen waar ik mee reis) wilde plannen om in een klooster boven op een berg te slapen, maar het bleef maar onduidelijk welke we nou precies moesten hebben.. Uiteindelijk hebben we de hele dag niks gedaan.. Wat ook wel eens lekker is 😉
We vervolgde onze reis naar Mawlamyine, het eerste stadje wat ik in Myanmar bezocht en overmorgen reis ik samen met de Duitse Daniella terug naar Thailand. Myanmar stond niet in de planning, maar wat ben ik blij dat ik hier heen
1 comment