Ik zie hélemaal niks en grijp om me heen tot ik Valentijns hand heb gevonden. Gek hoe vertrouwd een hand op dat moment voelt. Onze gids is al een stukje verder en we volgen haar stem: “zomenteen is hier een deurpost met een klein drempeltje”. Met één hand tastend in de duisternis voor mij en de andere hand in Valentijns hand, loop ik naar voren tot ik mijn voet stoot tegen dat drempeltje. Ik heb het huis gevonden!
We zijn bij Láthatatlan in Boedapest, beter bekend als The Invisible Exhibition. Hier leer je meer over het leven van een blinde. Hoe je een blinde zou kunnen helpen en krijg je meer begrip voor de situatie van een blinde door zelf te ervaren hoe het is om niets te zien. Onze gids sprak tot onze verbazing perfect Nederlands en beantwoorde al onze vragen met persoonlijke voorbeelden. Zo werd het voor ons inzichtelijker waar zij dagelijks mee te maken heeft. Al is het moeilijk om het helemaal te bevatten.
Nadat we onze naam in braille hadden leren typen en de nodige uitleg hadden gekregen, liepen we het museum in. Toen de deur achter ons sloot verdween ook het laatste beetje licht. Mijn ogen bewogen alle kanten op, opzoek naar iets zichtbaars, maar hier waren we aangewezen op onze overige zintuigen: voelen, ruiken en horen. In het donker liepen we door een huis en voelden we welke objecten wat waren, we staken een weg over en roken aan het fruit van een fruitboer. En in dit museum was het alles behalve verboden om de beelden aan te raken, je moest immers weten waar je naar ‘kijkt’.
Eten in het donker
Toen we heel het museum gezien hadden, werden we naar een tafel gebracht in het restaurant van Láthatatlan. Ik voelde of er iemand naast mij zat en die gene begon te lachten toen ik hem gevonden had. Volgens mij was ik in het museum ook al vaker tegen mensen aangelopen die niet bij onze groep hoorden. Al snel zette de muziek in en Valentijn en ik fantaseerden hoe de band eruit zag. De man met de accordeon zou een dikke, kalende man zijn geweest met een snor en een vrolijk gezicht. Geen idee of dit waar was natuurlijk. Hij zong Hongaarse verzoekjes en af en toe zongen de mensen naast mij met hem mee.
Onze gids grapte al dat je mooi mee kan eten van het bord van iemand die blind is, hij of zij ziet het toch niet. Zo pikte ik ook een paar patatjes mee van Valentijns bord, tot ik vol in de mayonaise greep.. Wat we precies hebben gegeten is ons nog steeds een beetje een raadsel, maar bijzonder was het wel. Het is ook nog best wel moeilijk om met mes en vork te eten, als je niet ziet wat je eet. Ik gebruikte dus al snel mijn vingers om er een klieder zooi van te maken.
Na het natafelen volgden we onze gids weer – die verbazingwekkend goed de weg wist te vinden in het donker – naar de uitgang. Toen iedereen weer uitgeknippert was en alle ogen het licht weer aankonden, bedankten we onze gids voor deze mooie ervaring en liepen we de -10 van Boedapest weer in.
Bezoek The Invisible Exhibition
The Invisible Exhibition is een perfect avondje uit voor vriendengroepen, families of stellen.
Op deze pagina vind je alle informatie over de prijzen en openingstijden.
Wij kozen ervoor om naast de rondleiding ook een diner in het donker te doen. Je kunt er ook voor kiezen om alleen een rondleiding te volgen. Ga je met een grote groep vrienden naar Boedapest of als bedrijfsuitje? Misschien is de teambuilding dan wel iets voor jullie.
Dit artikel is tot stand gekomen in een samenwerking met Láthatatlan.
Dat lijkt me echt heel grappig om te doen. Ik heb wel een keer ‘dineren in het donker’ gedaan en dat vond ik al een ervaring. Leuk beschreven ook.
Dankjewel Shirley! Ja dat dineren in het donker is inderdaad een hele ervaring. Ik zou zeker de tour een keertje doen als je de kans krijgt. (:
Wat apart om zo een keer te wandelen en te eten! Lijkt me ook een beetje eng ergens. Wel een hele ‘leuke’ ervaring lijkt het me!