[:nl]Geschreven: 10 januari 2015
Life begins at the end of your comfort zone.. In de stromende regen lopen we door een stukje niemandsland. We laten Thailand voor wat het is en steken de brug over naar Myanmar. Het was alsof we weer even terug gingen in de tijd. Terug naar een wereld waar iedereen nog oprecht lacht en waar wolkenkrabbers je het zicht op de bergen niet ontnemen.
Op het vliegveld in Kathmandu ontmoete ik Carl, een Duitse jongen die acht maanden rond de wereld reist. Ik volgende hem naar een hostel in Bangkok waar we een paar gezellige dagen hebben gehad met de andere gasten. Bangkok zelf was wel een beetje een cultuurschok. Zo herkende we bijvoorbeeld het perron niet doordat de automatische deuren ons het zicht op het spoor ontnamen. Dat is wel even een ander soort luxe dan in Nepal. Verder was Bangkok heel erg bloot.. Meiden lopen rond in korte broeken die de naam kort niet eens verdienen, in de zin van: korter dan de gemiddelde onderbroek. Na de derde dag kwamen we erachter dat ons hostel zich aan het einde van de gay street bevindt.
Ach fijn, toen Carl zei dat hij naar Myanmar ging klonk dat wel aantrekkelijk. Weg uit de verwesterde, overbevolkte stad. Alaster, een Engelsman die vele talen spreekt ging ook die kant op en in de bus naar het grensdorpje Mae Sot ontmoeten we ook Niels, een Nederlandse jongen die al negen maanden onderweg is.
Eenmaal aan de andere kant van de brug komen we erachter dat we niet verder kunnen reizen omdat de bergpas dicht is. Het is een eenrichtingsverkeersweg, die de ene dag open is voor de ene kant en de andere dag voor de andere kant. Een nieuwe maand, nieuwe wisselingen: wij hadden net de verkeerde dag gekozen.
Dat betekende dat we een dag vast zaten in het grensdorpje Myawaddy, wat uiteindelijk helemaal niet erg was. We besloten een krakkemikkige kamer te delen in het goedkoopste hotel dat er konden vinden en gingen daarna het dorpje verkennen. We kwamen uit in een achterbuurt,met houten bamboe huisjes op palen waar mensen onder hun huizen aan het eten waren of samen domino speelden. Wij namen foto’s van hen en zij namen foto’s van ons. Stelletje witte toeristen, wat moeten die daar nou weer?
Uiteindelijk kwamen we terecht in iets wat op een locale pub leek, waar we ananasbier en paarse ‘champagne’ voorgeschoteld kregen. Cheers to Myanmar!
[:en]Geschreven: 10 januari 2015
Life begins at the end of your comfort zone.. In de stromende regen lopen we door een stukje niemandsland. We laten Thailand voor wat het is en steken de brug over naar Myanmar. Het was alsof we weer even terug gingen in de tijd. Terug naar een wereld waar iedereen nog oprecht lacht en waar wolkenkrabbers je het zicht op de bergen niet ontnemen.
Op het vliegveld in Kathmandu ontmoete ik Carl, een Duitse jongen die 8 maanden rond de wereld reist. Ik volgende hem naar een Hostel in Bangkok waar we een paar gezellige dagen hebben gehad met andere gasten. Bangkok zelf was wel een beetje een cultuurschok. Zo herkende we bijvoorbeeld het perron niet door de automatische deuren die ons het zicht op het spoor ontnamen. Dat is wel even een ander soort luxe dan in Nepal. Verder was Bangkok heel erg bloot.. Dat ‘meiden’ kunnen rondlopen in korte broeken die de naam kort niet eens verdienen, a.k. Korte dan de gemiddelde onderbroek, vind ik opzich al een hele prestatie, niet te beginnen over de palen waar al deze prostituees zich op voortbewegen. Na de derde dag kwamen we erachter dat ons hostel zich aan het einde van de gay street bevindt.
Ach fijn, toen Carl zei dat hij naar Myanmar ging klonk dat wel aantrekkelijk. Weg uit de verwesterde, overbevolkte stad. Alastair, een Engelsman die vele talen spreekt ging ook die kant op en in de bus naar het grensdorpje Mae Sot ontmoeten we ook Niels, een Nederlandse jongen die al 9 maanden onderweg is.
Eenmaal aan de andere kant van de brug komen we erachter dat we niet verder kunnen reizen omdat de bergpas dicht is. Het is een eenrichtingsverkeersweg, die de ene dag open is voor de ene kant en de andere dag voor de andere kant. Een nieuwe maand, nieuwe wisselingen: wij hadden net de verkeerde dag gekozen.
Dat betekende dat we een dag vast zaten in het grensdorpje Myawaddy, wat uiteindelijk helemaal niet erg was. We besloten een krakkemikkige kamer te delen in het goedkoopste hotel dat er konden vinden en gingen daarna het dorpje verkennen. We kwamen uit in een achterbuurt, als je het zo kan noemen, met houten bamboe huisjes op palen, waar mensen onder hun huizen aan het eten waren of samen domino speelde. Wij namen foto’s van hen en zij namen foto’s van ons. Stelletje witte toeristen, wat moeten die daar nou weer?
Uiteindelijk kwamen we terecht in iets wat op een locale pub leek, waar we ananasbier en paarse ‘champagne’ voorgeschoteld kregen. Cheers to Myanmar!
[:]
1 comment